Belangrijk paar Directoire periode cassoletten door Jean-Baptiste Héricourt

De cassoletten of urnen rusten op een gecanneleerde sokkel op een vierkante kersenrode marmeren voet, aan drie zijden versierd met maskers van Mercurius. Ze zijn versierd met gebladerte en een groot fries met vrouwen gedrapeerd in antieke stijl en putti, dansend met slingers. De cassoletten zijn bedekt met afneembare deksels met lofwerk en opengewerkte versieringen en bekroond met een dennenappel.

Een versie van deze cassoletten bevindt zich in de Pilaster Kamer in het Pavlovsk Paleis in Sint Petersburg. Een ander paar, nu in het Hermitage Museum, werd geleverd aan tsaar Paul I van Rusland. Hij was een van de eerste ontvangers en kocht ze via de handelaar Jean Mazeau voor het Sint-Michielspaleis in Sint-Petersburg in 1793.

Deze cassoletten zijn een perfect voorbeeld van de veranderende stijl tegen het einde van de 18e eeuw. De kunst van het vergulde brons bereikte haar hoogtepunt aan het einde van de 18e eeuw, toen de verbeelding van de vormen, het gieten, het ciseleren en het vergulden tegelijkertijd een niveau van absolute perfectie hadden bereikt. De periode vanaf de afkondiging van het Directoire kende een ongekende versnelling van stilistische evolutie. Dit werd onderbroken door de productie van werken van verbazingwekkende elegantie en luxe.

Dit belangrijke paar cassoletten is in uitstekende staat met hun originele vuurvergulding.

Details van dit paar Directoire periode cassolettes van Héricourt

Parijs, Directoire periode 1795-1799.
Afmetingen: 46 cm hoog, 15 cm diameter. Afmetingen van de voet: 12 x 12 cm.
Gewicht: 10,8 kg (voor het paar).

Jean-Baptiste Héricourt (1756-1849)

Jean-Baptiste Héricourt, zoon van een molenaar uit Charenton, was een tijdgenoot van Pierre-Philippe Thomire en blonk uit in de kunst van het brons. Hij werd in 1791 aangesteld als “beeldhouwer-graveur in brons” en droeg bij aan de versiering van de meest prestigieuze residenties in heel Europa. Vanaf het Directoire drong hij zich op als briljant producent van bronzen meubels. Hij was actief tot 1829 en woonde op de hoek van de rue Neuve Orleans en de Faubourg Saint-Martin.

De reputatie van Héricourt spreekt voor zich, hij vervaardigde objecten van het hoogste belang en sommige van zijn modellen zijn klassiekers geworden. Het is dan ook niet voor niets dat de autoriteiten van het departement Seine Jean-Baptiste Héricourt samen met Thomire & Cie, Duport Père et Fils, Claude Galle en André-Antoine Ravrio hadden uitgekozen om de kunst van het vergulde brons te vertegenwoordigen op de 4e Tentoonstelling van de Producten van de Franse Industrie in 1806, waar hij een eervolle vermelding kreeg. Hij stond in die tijd aan het hoofd van een welvarende werkplaats.

Het is via collega’s zoals Denière & Matelin, Claude Galle, Lucien-François Feuchere, Pierre-Victor Ledure, Antoine-André Ravrio en andere klokkenmakers, stoffeerders en handelaars dat zijn productie verspreid werd en dat deze bijdroeg aan de versiering van paleizen en grote residenties zowel in Frankrijk als in Europa. Als voorbeeld kunnen we het voormalige Parijse hotel van prinses Pauline noemen, de zus van Napoleon I.

Literatuur

• Jean Dominique Augarde, “Une nouvelle vision du bronze et des bronziers sous le Directoire et l’Empire”, L’Estampille l’Objet d’Art, n°398, januari 2005, p. 62-85.
• Jean Dominique Augarde, “Jean-Baptiste Héricourt. Un bronzier à l’épreuve du temps”, L’Estampille l’Objet d’Art, n°584, december 2021, p. 64-77.
• Sotheby’s New York, juni 2014, waar een versie van deze vazen op een veiling verscheen.
• A. Kuchumov, “Pavlovsk Palace and Park”, Aurora Art Publishers, Leningrad (St. Petersburg) 1975.
• Emmanuel Ducamp, “Pavlovsk: The Palace and the Park, the Collections”, Alain de Gourcuff, Parijs 1993.